Werken bij GrandCare als Ambulant Begeleider

Maar hoe ziet zo’n dag er nu uit? Ook dat is, je raadt het al, heel wisselend.
Meestal werk ik met kinderen en gezinnen. Ook dat is heel breed.
Dus je zult je afvragen, wat houdt dat dan in?

Laura werkt als ambulant begeleider bij GrandCare. 

In het werk heb je met veel instanties te maken: het Buurtteam Jeugd & Gezin, het Sociaal Wijkteam, de jeugdbescherming, de Raad voor de Kinderbescherming, scholen.
Maar bovenal heb ik te maken met de kinderen en hun ouders.

Dat is waarvoor ik het doe!

Ik ben dus meestal op huisbezoek of zie kinderen op school. Ik help ouders met vragen over de opvoeding van hun kind: zowel jonge kinderen als pubers. Of ik begeleid ouders na de echtscheiding.

Ik begeleid belcontacten tussen kinderen en de ouder of een bezoek van het kind aan de ouder. Om zicht te krijgen op de opvoedvaardigheden van ouders en wat er nodig is om een volgende stap te kunnen maken.

Want die wil is er vaak: bij ouders en de kinderen. Om elkaar veel te zien.
En dat is precies wat het werk zo mooi maakt. Om ouders en kinderen met elkaar te kunnen verbinden.

Soms stuit je ook op (begrijpelijke) weerstand bij ouders. Daar blijkt dan vaak veel ‘onder te zitten’. Ze hebben zich niet gehoord gevoeld door hulpverleners of ik ben al de zoveelste. Of er zijn dingen niet verwerkt want dan eerst aandacht vraagt.
Of het is niet duidelijk wat ze van mij kunnen verwachten.

Sommige ouders denken dat alles ‘perfect’ moet, omdat ik meekijk.
Het is heel begrijpelijk dat ouders dat spannend vinden of weerstand voelen bij mij!

Het duurt even voordat mensen je kunnen vertrouwen. En dat vind ik eigenlijk heel logisch. Het is een mooi proces, wat veel vraagt van ouders en ook van mij als hulpverlener.

Van ouders om open te durven zijn en te ontspannen.
Te begrijpen dat perfectie niet hoeft.
En van mij: om ook bij mezelf te blijven en te voelen: wat gebeurd hier eigenlijk? Wat vraagt dit van mij en wat kan ik daarin wel en niet bieden?

Het vraagt ook veel zelfreflectie.

Gelukkig heb ik een heel fijn team waarin ik goed kan ‘sparren’. Juist door mijn taken en rol goed ‘af te bakenen’ help ik ook de ander.

Het is iets dat veel maatschappelijk werkers en gezinswerkers herkennen, denk ik.
Want juist door samen duidelijk te maken wat we van elkaar nodig hebben en dingen uit te spreken, komt er een samenwerking op gang.

En dan kom je na drie weken vakantie terug en blijkt mijn vervanger in zijn geheel niet te zijn gebeld. Dan ben ik toch wel heel trots op dat gezin, dat zij samen zulke stappen hebben gezet en het samen zo goed kunnen redden.

Zonder mij.
Want ik doe mijn werk pas écht goed, als ik (uiteindelijk) niet meer nodig ben.
Dat is mijn motto.

Maar in de praktijk ook lastig; ik wil ook graag ‘helpen’. En sommige kinderen of ouders hebben de hulp ook langere tijd nodig. Dan bouw je veel op met elkaar.

Eens in de zoveel tijd, heb ik ook een geluksmomentje.
Dan weet ik: dit is waar ik het voor doe! 

Ik ben bijvoorbeeld al meer dan twee jaar betrokken in een gezin.
Laatst ben ik gehoord in een perspectiefonderzoek om te kijken of het kind kan worden teruggeplaatst vanuit het pleeggezin naar de eigen ouder. In die jaren dat ik als begeleider betrokken ben, heb ik veel ups en downs gezien bij deze ouder.

In het werk sta je letterlijk dicht bij de mensen.

Ik ben echter niet alleen een professional; niet alleen iemand met een taak.
Ik ben ook een mens.
Een mens dat, door mijn werk, heel veel ‘levens’ leeft.
Want je zit er zó ontzettend dicht op.
Dat maakt het bijzonder én heel kwetsbaar tegelijkertijd.

In het gesprek van het perspectiefonderzoek, voelde ik zowel als mens maar ook als professional zoveel trots!
De ouder had namelijk zoveel groei laten zien. Net als het kind.

Mede door de dingen die ik als begeleider heb waargenomen en opgeschreven, is deze groei nu ‘ook op papier’. De hoop is nu dat we in stapjes terug kunnen ‘naar huis’.

Want dat is wat je elk kind gunt: samen zijn met zijn of haar ouder(s).
Een fijn en veilig thuis! Het is bijzonder dat ik op de reis daarnaar toe, een stukje heb mogen meemaken in het leven van deze mensen.

En dat mij dit wordt toevertrouwd.

Ik weet waarvoor ik het doe, als ik om 9:00 mijn werkdag begin, thuis, op huisbezoek of op kantoor!